Aaron Dilloway, voormalig lid van Wolf Eyes en ervaren medewerker van onder meer Jason Lescalleet, Lucrecia Dalt, Body/Head en af en toe een kip, vertaalt in zijn solowerk lichamelijkheid in ondeugende, verwarrende loops met behulp van geprepareerde tape, willekeurige voorwerpen, elektronische gadgets en zijn eigen sterfelijke lichaam. Met optredens die de zenuwen aanvallen en ontwrichten tot geknaagde draden, zal de Dilloway-trein die stopt bij Volta's Echo Chamber, voor beter of slechter, precies het juiste soort meeslepende, onontkoombare kanaal bieden om de zintuigen voorbij het punt van vergetelheid te schokken.

De kicks en punches van Terrine's geluid zijn niet te onderschatten: Claire Gapenne, ook bekend van Headwar, Me Donner en Jazzoux, verlegt al meer dan tien jaar consequent de grenzen van de elektronische muziek met haar onplaatsbare merk van anti-techno minimalisme. Op haar nieuwste release op Bruit Direct Disques (met de brutale titel Jazz Band Theory) worden keiharde beats en krakende metalen samples onderbroken door ernstige instrumentale segmenten die al snel worden vernietigd door de ondeugende, schokkende strategieën van Terrine's ontmanteling.

Scanty Canteen Music (SCM) is het grillige dj-project van de in Brussel gevestigde beeldend kunstenaar Maarten Raskin, oprichter van Swallowing Helmets en al jarenlang aanstichter van collaboratieve experimenten, van de rauwe postpunk van Lemones tot de scheve disco van Crash Toto. Voor deze KRAAK-avond breidt SCM die traditie uit tot een poreuze club-cum-kantine-situatie, waarbij de avond zich ontvouwt als een reeks onstabiele episodes. Elke set komt voort uit verzamelde fragmenten: gestoorde cumbia-riddims, gecorrodeerde acid-lijnen, valse familiekaraoketapes, boterzachte flakka-beats, voordat ze instorten en muteren in de volgende.

De SCM-familie staat bekend als onstabiel. Wie zal er komen opdagen?